Kavelwoning met wintertuin

Koen Van Synghel schreef in De Standaard (12.12.2016) "Ondanks de verstedelijking willen veel mensen op het platteland wonen. Een tuin, dieren, planten, het contact met de aarde en de seizoenen. Ruimte om te dwalen, te prutsen in een schuurtje, hout zagen, vuur stoken … Het is niet zomaar valse nostalgie. Het geeft wonen iets vanzelfsprekends, een natuurlijkheid die de stadswoning ontbeert." Vanuit dat verlangen ontwierp het team een compacte woning op een lastige hoek, vlak bij de tramlijn in de dichtbebouwde voorstad Ledeberg. Een huis dat lijkt gebouwd voor een tijd na de betonstop. De gevel verraadt het nauwelijks, maar achter de grote raampartijen bevindt zich een verrassend volume: een hoge, onverwarmde ruimte van drie verdiepingen, tussen buiten- en binnenmuur. Een wintertuin. Geen klassieke serre, maar een robuuste, bakstenen schil met veel intimiteit. Een plek voor natte jassen, houtblokken of een brommer. Of om gewoon te zijn. Alleen een gat in de grond ontbreekt – voor een boom of een klimplant. In de zomer zwaaien de ramen van de leefruimte open naar een zwevend terras, waardoor de ruimte meteen verdubbelt. Ook de eetruimte kreeg een eigen terras, dat via een trap doorloopt naar het dak.

Troeven

De wintertuin en de terrassen waren de doorslaggevende redenen voor de bewoners om deze locatie – waar ze eerst weinig in zagen – toch als hun thuis te kiezen. Ondanks de compacte footprint is het huis genereus. Door strategisch geplaatste ramen, slimme binnen-buitenovergangen en goed gelede volumes toont dit project hoe wonen in de stad ook na de betonstop mogelijk blijft. Dat gaat niet vanzelf. Projecten als dit vroegen een pro-actieve bouw- en architectuurpolitiek waarin architecten het beste van zichzelf mogen geven.